Ο σακχαρώδης διαβήτης, από τον οποίο αναμένεται έως το 2040 να έχουν προσβληθεί 642 εκατομμύρια άνθρωποι, περιλαμβάνει πέρα από τους «κλασικούς» τύπους 1 και 2 και άλλους τύπους, όπως είναι ο μονογονιδιακός MODY και ο διαβήτης τύπου LADA που είναι εξίσου κλινικά σημαντικοί και πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν κατά τη διαδικασία της διάγνωσης, όπως τόνισαν οι ομιλητές κατά τη διάρκεια του 17ου Πανελληνίου Διαβητολογικού Συνεδρίου.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τα ποσοστά παχυσαρκίας, που πυροδοτούνται και από ορμονικές διαταραχές, αγγίζουν το 21,9% και 23,8% για άνδρες και γυναίκες αντίστοιχα, ενώ αυξανόμενη είναι και η παιδική παχυσαρκία. Με έναυσμα τα ποσοστά αυτά οι ομιλητές, έδωσαν έμφαση στη θεραπευτική άσκηση ως συμπληρωματική θεραπεία και την υιοθέτηση της σωστής διατροφής και μιας μακροπρόθεσμης ολοκληρωμένης συμβουλευτικής διατήρησης του σωματικού βάρους.
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας (ΕΔΕ), καθηγητής Γ. Δημητριάδης αναφέρθηκε στις νέες επικαιροποιημένες Κατευθυντήριες Οδηγίες τις οποίες χαρακτήρισε ως εργαλείο για τη διαχείριση του Σακχαρώδη Διαβήτη, τόσο για τους επαγγελματίες υγείας όσο και όσους έχουν θεσμικό ρόλο. Ενώ, παρουσιάζοντας το πρώτο πολυσυγγραφικό βιβλίο σύγχρονης Διαβητολογίας, μια προσπάθεια τριών ετών από την ΕΔΕ, είπε ότι όλες οι εξελίξεις στόχο έχουν την ενημέρωση και εκπαίδευση σε θέματα όπως η αυτοδιαχείριση και ο αυτοέλεγχος και μπορούν να συμβάλλουν στη βελτίωση της ποιότητας ζωής, όπως είναι η γρήγορη ροή πληροφοριών μεταξύ ιατρού και ασθενούς.
Η καθηγήτρια Μelanie Davies από το University of Leicester, UK, κατά την «Αρεταίειο Διάλεξη» που έδωσε, παρουσίασε τα νεότερα δεδομένα της συναινετικής έκθεσης της Αμερικανικής και Ευρωπαϊκής Εταιρείας του Σακχαρώδη Διαβήτη, λέγοντας ότι προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στη παροχή εξατομικευμένης φροντίδας για κάθε ασθενή. Επίσης, στην καλύτερη επιλογή διαχείρισης της νόσου ενώ πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν οι προσωπικές και κοινωνικές αξίες του κάθε ασθενή ξεχωριστά.
Ο γενικός γραμματέας της ΕΔΕ κ. Ανδρέας Μελιδώνης μίλησε για μια νόσο που χρειάζεται απαραίτητα πολυπαραγοντική παρέμβαση και ανθρωποκεντρική θεώρηση όχι μόνο για την αντιμετώπιση της ίδιας της νόσου αλλά και των συνοσηροτήτων που επιφέρει. Όπως είπε, οι προτεραιότητες στις ενέσιμες θεραπείες και η αναγκαιότητα ολιστικής προσέγγισης της ινσουλινοθεραπείας, συνδυάζοντας τόσο την έρευνα όσο και την βιβλιογραφία φέρνουν στο προσκήνιο την εξατομικευμένη ιατρική και την σημασία και ανάγκη της εξατομικευμένης εκπαίδευσης του ασθενούς.
No comments:
Post a Comment